Lieve Anne,
Ik wil niet weten hoe jij je laatste momenten op aarde hebt doorgebracht. Het is zonder twijfel een scenario uit mijn ergste nachtmerries. Was het voor jou ook maar bij een nachtmerrie gebleven. Was jij ook maar gewoon weer wakker geworden. Schoppend met je benen, trekkend aan je dekens, zachtjes kermend, badend in het zweet. Maar… in je eigen bed. Veilig.
‘Kwaad’ dekt mijn emotionele status op dit moment bij lange na niet. Kwaad, dat zo’n man als Michael P. jou dit aan heeft kunnen doen. Ook al lijkt het voor mij (en met mij 99% van Nederland) vrij duidelijk dat deze man achter slot en grendel had moeten zitten. Dit soort gruweldaden zijn niet uniek, maar ik heb in dit geval zo het gevoel dat jouw dood voorkomen had kunnen worden.
Ik ben verdrietig dat jonge vrouwen zoals jij en ik ons onveilig moeten voelen. Dat mensen in eerste instantie vroegen ‘wie gaat er op dat tijdstip nu fietsen in de regen?’. Ik vind het eerder bizar dat dat niet zou kunnen. Maar besef me nu meer dan ooit hoe vogelvrij je als jonge vrouw fietsend of hardlopend in een natuurgebied eigenlijk bent. En dat vind ik zo ontzettend frustrerend en oneerlijk.
Lieve Anne, ik heb eigenlijk geen woorden voor wat jou is overkomen. Ik zou je kunnen vertellen over mijn eigen angsten tijdens het hardlopen, die sinds jouw verdwijning alleen maar erger geworden zijn. Maar wat heb jij daar aan. Jij hebt eigenlijk helemaal niets meer aan mijn woorden. Toch kon ik ze niet voor me houden.
Rust zacht lieve Anne, ik hoop dat het daarboven beter is. En dat er voor mensen zoals Michael P. een plekje gereserveerd is in de brandende hel. Of in ieder geval, dat je nooit meer hoeft te dealen met dit soort randdebielen. En ik hoop dat jouw familie en naasten leren leven met dit onmenselijke verdriet. Hoewel ik niet zou weten hoe je dat in vredesnaam zou moeten doen.
Liefs,
Anne(merel)
Kippenvel, mooi geschreven. En mooi verwoord wat ik ook exact denk.
<3
Heel veel hartjes voor deze mooie woorden. Het maakt me iedere keer weer stil als ik iets lees over Anne.
Ik merk dat ik hierdoor ook minder onbekommerd ’s avonds nog even ga wandelen of sporten. Zo erg als dat niet gewoon kan omdat er zulke idioten bestaan en ook nog eens vrij rondlopen :(
Mooi stukje, vind het goed dat je zulke dingen ook gewoon op je blog zet omdat ze je bezighouden.
Je zegt precies wat ik denk, dank je wel daarvoor.
Heel mooi geschreven. Het is bizar dat dit is gebeurd.. Elke ochtend als ik naar mijn werk ga fiets ik ook als één van de eerste door de stad. Pasgeleden nog een zedendelict geweest bij het park waar ik langs kom. Veilig heb ik mij dan ook de laatste weken niet echt gevoeld.
Ik hoop dat de familie en vrienden in alle rust kunnen rouwen en het uiteindelijk, ooit, een plekje kunnen geven.
Heel mooi en herkenbaar geschreven, dankjewel. Ik woon net als Anne in Utrecht en durf nu ook niet meer in het donker hard te lopen. Gekke wereld… :(
Nou precies dit. Ik krijg kippenvel van hoe je het beschrijft en inderdaad ook ik voel me hardlopend in de avond of een afgelegen gebied een stuk onveiliger en meer bewust van mogelijk gevaar. Afschuwelijk.
Heel goed van jou dat jij hierover geschreven hebt….
Xx
Zelden heeft nieuws mij zo erg aangegrepen, hoewel ik haar helemaal niet ken. Had ik de naam Anne Faber maar nooit gekend, was ze maar gewoon een vreemde gebleven.
Fijn dat je hierover schrijft! Ik merk dat ik sindsdien niet meer lekker in het donker over straat fiets of sport. Pas goed op elkaar allemaal <3
??
Mooi geschreven Annemerel en wat mooi dat je dat deelt.
Heel mooi geschreven en verwoord hoe (denk ik) veel vrouwen zich voelen. Ik iig wel. Ik hoop ook dat er nu stappen ondernomen worden in het rechtssysteem om nieuwe Anne’s te voorkomen.
Maar daar heeft Anne helaas niks meer aan..
Heel mooi geschreven!
Mooi geschreven. Ik hoop dat er iets gedaan wordt aan het falende rechtssysteem wat we nu hebben…
Ik woon in een dorp met een GGZ instelling, waar mensen worden voorbereid op terugkeer in de maatschappij. Stond er voorheen nooit zo bij stil, maar nu wel helaas… zal 10 keer meer om me heen kijken als ik ergens in een stil gebied zou lopen.
Mooi. En verschrikkelijk :( Moeten we nou gewoon doorgaan met leven hoe we leven, of rekening houden met het geval dat dit zou kunnen gebeuren? Ik weet het niet.
?
Ik vind het bij dit soort (verschrikkelijke) gebeurtenissen altijd lastig om het over ‘mijn’ verdriet te hebben, want wat stelt dat nou voor als buitenstaander, dat verdriet is toch echt nog honderd keer erger als dichtbije familie of vrienden van Anne… Maar toch vond ik het als die buitenstaander al zó erg. Vooral omdat ik me ook zo met Anne identificeerde (zelfde stad, ik kende zelfs Den Dolder na een paar zomers, een rondje fietsen in je eentje in die omgeving omdat je daar zin in hebt, en ondertussen volop in je sociale leven staan) maar dan als iemand waar ik tegenop keek omdat ze toch ouder was. Juist daardoor vind ik het ook nog pijnlijker: het is niet het geval van een naïef meisje dat de wereld net leert kennen, ze was 25 en oud en wijs genoeg. Ik kan er met mijn hoofd niet bij hoe vreselijk het einde van haar leven moet zijn geweest, hoe gek mensen zijn dat ze zo ver gaan, hoe fucked up deze wereld is dat je er niet je eigen ding in kan doen, en vooral hoe ongelooflijk tragisch dit ook voor haar omgeving is. Ik zou m’n ogen niet meer dicht kunnen doen zonder allerlei beelden van hoe het gegaan zou kunnen zijn door je hoofd te zien spoken, ik zou niet weten hoe je dit moet verwerken en hoe je door kan leven. M’n hart is een beetje gebroken voor iemand die ik niet ken(de).
Met tranen lees ik dit weer, toch te verschrikkelijk voor woorden en om te beseffen.
Dat heb je echt heel mooi geschreven.