7 redenen waarom je nooit de New York City Marathon moet lopen

De New York Marathon is alweer negen dagen geleden en ik kan nog steeds over weinig anders praten. Mijn welgemeende excuses. En dat is dan meteen de aller eerste reden waarom je nooit de New York City Marathon moet lopen.

1. Na afloop kun je over niets anders praten/denken

En dat is redelijk irritant voor iedereen die je in de weken na de marathon tegenkomt. Bij iedere scheet denk ik weer terug aan 5 november en als ik dan terug denk aan die dag komt er stortvloed aan happy talk uit mijn mond. Want het was gewoon zo bijzooooooooooonder. Blablablabla onverstaanbare waterval aan woorden, happy tears, misschien zelfs nog wat jumping around. Super annoying.

2. Van te voren kun je ook al over niets anders praten/denken

En dat is nog niet zo erg als je iemand niet zo vaak spreekt, of iemand zelfs voor het eerst ziet. Zoals ik mijn visagiste bij een shoot voor Happy in Shape gisteren voor het eerst zag. Ze was oprecht geïnteresseerd in de marathon omdat ze niemand kende die hem ook ooit gelopen heeft. Maar ik kan me wel voorstellen dat het op den duur verschrikkelijk wordt voor je naasten. Want de kans is groot dat je niet alleen na afloop van de marathon over niets anders kunt praten, het begint al op het moment van inschrijven. Meestal ruim een half jaar van te voren. Dan komen de training. En die laatste weken, als je in je taper zit, minder mag lopen, mega gestresst bent over van alles en nog wat, dan is er echt geen ander gespreksonderwerp mogelijk. Mijn welgemeende excuses aan mijn familie en vrienden.

3. De kans is groot dat je de smaak te pakken hebt.

Je wil volgend jaar weer naar New York! Hoe je het geld bij elkaar gaat verzamelen dat weet je nog niet, misschien moet het daarom Berlijn worden? Iets dichterbij huis… Het liefst zou je meteen weer in full-training-mode gaan, zo enthousiast ben je. Als je de tijd gelopen hebt die je wilde lopen, is de happy adrenaline hiervan de schuldige. Als je stiekem een beetje teleurgesteld bent in je tijd, dan is het je eigen drang om je te bewijzen dat je beter kunt. Rustig wachten totdat je lichaam voldoende herstelt is voordat je weer verder gaat met trainen is verschrikkelijk.

4. Slapeloze nachten verzekerd.

Hoe vroeg je in New York ook wakker werd, in Nederland lijk je toch niet middenacht in slaap te kunnen vallen. Niet omdat je niet moe bent, maar omdat je gewoon zo vol adrenaline zit. Grote kans dat je net als ik je uurtjes voor het slapen vult met video’s op YouTube over de marathon, van vlogs van Karlie Kloss tot interviews met winnares bij de vrouwen Shalane Flanagan. En die video’s zorgen alleen maar voor meer adrenaline waardoor je ligt te stuiteren in bed en je hoofd overspoeld wordt door allerlei vage plannen.

5. Je krijgt dikke vette heimwee

Wat is dat toch… dat je pas beseft hoe vet iets is als het voorbij is. Natuurlijk heb je in New York wel besefmomentjes, maar zo komen pas echt goed binnen als je thuis op je saaie bank zit door je iPhone foto’s te scrollen. Ik kan ontzettend balen dat ik mijn laatste 24 uur in New York redelijk geklaagd heb over het weer. De regen, de kou. Ik was er compleet klaar mee. Nu denk ik; verwend nest. Wat zou ik graag in een time machine willen springen zeg.

6. Het is lastig uit je vreetkick te komen

Dit geldt eigenlijk voor vrijwel iedere marathon, maar een marathon in de Verenigde Staten helemaal. In de maanden voor een marathon is het normaal dat je iets meer eet, omdat je ook meer calorieën verbrandt. Ik laat dat woord ‘iets’ vaak achterwege en eet gewoon heel veel meer. Ik val dan ook meestal niet af wanneer ik in training ben voor een marathon. Alleen toen ik voor Berlijn ’15 trainde ben ik afgevallen en dat was dan ook veruit mijn beste marathon (hint aan mezelf). Maar het ergste is de weken na de marathon, dan denk ik nog steeds dat ik aan het trainen ben voor een marathon en eet ik op precies dezelfde manier. Veel te veel dus. Waarom dit in Amerika nog makkelijker is voort te zetten? Simpel: burgers & fries en mega porties. Als je dan terug komt ben je mega sad en jetlagged en denk je dit op te kunnen lossen met nog meer eten en zo gaat het dus van kwaad tot erger. Ik ben sinds Chicago ’16 (dertien maanden geleden) (vijf marathons geleden) ruim vijf kilo aangekomen terwijl ik dus VIJF marathons gelopen heb. En dat allemaal onder het mom van ‘ja maar ik train toch voor een marathon’ of ‘ik heb net een marathon gelopen’. Not good. Tijd om weer even op aarde te landen.

7. Er is weinig dat deze ervaring kan overtreffen

OK. Boston staat voor mij op gelijke hoogte met de New York Marathon, door de historie en het mega enthousiaste publiek langs het parcours. Maar Berlijn? Of Amsterdam, Rotterdam? Als je daar na 30 kilometer uit je flow raakt is de kans dat het publiek en de omgeving je weer in die flow terugbrengt een stuk kleiner. Er staat wel publiek en op sommige punten is het enthousiast, maar het zijn geen Amerikanen. Als je portemonnee je lief is loop je niet de New York Marathon, grote kans dat je dan nog veel vaker in je buidel wil gaan tasten.

OK. Iedereen die gisteren zei volgend jaar mee te willen naar New York… delen jullie nog steeds dezelfde mening? Ik hoop het wel. Dit was alleen even een disclaimer. Wel zo vriendelijk, toch? Ik wil liever geen scheve gezichten na afloop ;-)

Liefs,
Annemerel

Delen:

10 Reacties

  1. november 14, 2017 / 12:02

    Dat heimwee naar New York heb ik al jaren :) En dan zie ik de beelden van New York en dan denk ik, ik wil ook! Misschien dat ik ook de halve daar ga lopen (die is daar is maart) maar ik weet het allemaal nog niet, want die hele die lonkt ook nog wel. Je bericht heeft mij wel weer in een ik-wil-naar-New-York-Stemming gebracht

  2. Rosan
    november 14, 2017 / 12:30

    Voor de lezer blijft het leuk om te lezen over de New York Marathon en over je verblijf en over alle leuke eet tentjes en de leuke straatjes en en en nou ja eigenlijk alles dus.
    Mij verveel je dus nog niet wees gerust!

  3. Jacquelien
    november 14, 2017 / 12:36

    Kun je al iets zeggen over de mogelijkheid dat je volgend jaar weer met een groep gaat? Ik ben dus blijkbaar niet overtuigd door je redenen NIET de NY Marathon te lopen :)

    • Jacquelien
      november 15, 2017 / 08:41

      Ik lees nu je blog van de vorige dag: je kunt er nog niks over zeggen. Maar interesse is er zeker!!

  4. Marjolein Kraak
    november 14, 2017 / 12:55

    Ik heb me 24 september ingeschreven voor mijn eerste marathon en ik kan nu al bijna aan niets anders denken. Gelukkig weten alleen mijn gezin en 1 vriendin het anders zou ik nu al mensen gek maken. En nee ik ben nog niet van gedachten veranderd…..

  5. Anouk
    november 14, 2017 / 13:05

    Nog steeds geïnteresseerd in volgend jaar, de redenen schrikken mij niet af :P.. Eerder het omzetten van een halve naar een hele marathon, haha!

  6. Ilse
    november 14, 2017 / 14:29

    Ik wil nog steeds de marathon in NY lopen!

  7. Jill
    november 14, 2017 / 15:06

    Ik wil ook heel graag mee naar NYC! Nu wel hopen dat ik van mijn shin splints af kom en ook rustig mijn tweede halve tijdens de cpc kan lopen haha.

  8. Tessa
    november 14, 2017 / 22:47

    Nope, je hebt me niet overtuigd. Ik wil alsnog de New York marathon lopen! Het is een zo langzamerhand een bucketlist dingetje geworden haha, dus er komt zeker een dag dat ik aan de start verschijn.

  9. Danique
    november 15, 2017 / 09:25

    Haha mij heb je ook niet kunnen overtuigen! Ik wil nog steeds super graag volgend jaar mee om de New York Marathon te lopen! :)