RUN BABY RUN: 11 dagen tot Berlijn

Vorige week schreef ik dat wanneer een laatste lange duurloop goed gaat, dit ontzettend veel vertrouwen geeft richting de marathon. Nu wil ik niet zeggen dat een slechte duurloop meer vertrouwen geeft, maar ik moet toch even op deze uitspraak terugkomen. Want die laatste lange duurloop vorige woensdag ging goed. Heel goed. Maar mijn vertrouwen is op dit moment nou niet echt exceptioneel groot of zo.

Nog even over die laatste lange duurloop van vorige week woensdag. Die ging dus boven verwachting goed. Ik maakte om vijf uur ’s ochtends ontbijt voor mezelf, kroop weer even mijn bed in en ging uiteindelijk om kwart voor zeven de deur uit. Ik stopte twee keer twee minuten tijdens het lopen. Een keer op 13 kilometer en een keer op 29 kilometer. Beide stops maakte ik bij het huis van mijn ouders. Alleen de eerste keer moest ik van het toilet gebruik maken, want een hele verbetering was ten opzichte van afgelopen weken. Ik was van plan om ‘heel langzaam’ te gaan lopen, maar kwam uiteindelijk op een pace van 5’17 uit zonder al te veel moeite. Mijn laatste kilometer was, ondanks dat ik er al 34 kilometer op had zitten, de snelste.

Maar als je nu denkt dat ik blaak van zelfvertrouwen dan heb je het mis. Bij iedere kuch denk ik meteen dat ik griep krijg. De steek die ik af en toe in mijn knie voel als ik achter mijn bureau zit is in mijn hoofd al een miljoen keer uitgegroeid tot een slepende alles verwoestende blessure. En de weersvoorspellingen op 24 september in Berlijn worden al een paar dagen goed in de gaten gehouden (op het moment van schrijven zijn de voorspellingen redelijk: 18 graden met bewolking en een klein zonnetje, het mag van mij nog wel een paar graden kouder, de voorspelde windkracht 3 is wel OK).

Maar mijn grootste angst is wandelen.

Mensen vragen me weleens of ik tijdens een marathon tussendoor ook wandel. In principe doe ik dat niet. Maar tijdens mijn laatste drie marathons deed ik dat wel. In Chicago gaf ik het na dertig kilometer op, ik was veel te hard van start gegaan en was al kilometers lang aan het vechten, ik had er totaal geen plezier meer in. Tot het halfwaypoint lag ik op PR-koers, dus ik vond het in eerste instantie best wel zuur om te moeten gaan lopen. Ik maakte een klassieke fout, door zo hard van start te gaan dacht ik dat ik extra tijd in de bank kreeg, maar zo werkt het bij marathons dus niet, rustig beginnen is het geheim. In New York ging ik heel rustig van start, maar wandelde ik ook na ongeveer dertig kilometer voor het eerst, ik had de dag ervoor een voedselvergiftiging gehad en had vrijwel niets meer in mijn maag waardoor ik misselijk werd van de honger. En in Boston begon ik al na zo’n 22 kilometer het hardlopen af te wisselen met wandelen omdat ik het zo warm had en mijn benen zo zwaar waren van alle heuvels die ik op en af moest.

Die kilometers voordat ik voor mijn gevoel ‘opgeef’ vrees ik het meest. Het is een constant gevecht. Het is zo lekker om even je benen te ontspannen als je al zo lang aan het lopen bent, maar je weet ook, wanneer je eenmaal even gepauzeerd hebt is de verleiding heel groot om dat vaker te doen en voor je het weet moet je iedere kilometer even stoppen om te wandelen. Dat is niet de manier waarop ik een marathon wil lopen, ik wil gewoon in een keer door tot de finishlijn. Het gevoel van ontlading in je benen als je na 42 kilometer en 195 meter eindelijk ‘mag’ stoppen is fantastisch. Dat gevoel is nog duizend keer fijner dan wanneer je na dertig kilometer van hardlopen op wandelen overgaat. Dat is namelijk een heel bitterzoet gevoel.

Die marathon volledig hardlopend uitlopen. Dat wordt dus mijn doel voor Berlijn. En dat betekent dat ik heel rustig van start moet gaan. Dat betekent dat ik iedere gedachte van een PR uit mijn hoofd moet verbannen (good luck to me, want hoe vaak ik ook zeg dat ik niet voor een PR ga, het blijft toch altijd door mijn hoofd spoken). Het betekent ook dat ik een manier moet vinden om tijdens de marathon geen negatieve gedachten in mijn hoofd toe te laten. Maar ja je weet als je ergens niet aan mag denken, dan denk je er dus automatisch wél aan. Als iemand nog een tip heeft om dit probleem te omzeilen, ze zijn meer dan welkom in de comments.

Goed, dan ga ik nu weer een kopje gemberthee maken voor mezelf. Voor het geval dat zeg maar…

Liefs,
Annemerel

Delen:

7 Reacties

  1. Mark
    september 13, 2017 / 12:30

    Ontspanningsoefeningen doen als voorbereiding, want lichamelijk heb jij je werk voor het grootste deel gedaan tijdens trainingen! Er zijn er een hoop te vinden op het net en als je ontspannen bent dan krijgen negatieve gedachten vanzelf minder grip op je. Alles wat niet nodig is tijdens de race loslaten. Liefst ook je horloge afdoen, want jij en je lichaam zijn de baas op dat moment in tijd. Een persoonlijk record is makkelijker te bereiken als je in een flow of trance zit en dat kan alleen als jij de baas bent! Een mantra kan zijn: IK BEN DE BAAS, IK BEN DE BAAS, IK BEN DE BAAS en niet mijn blaas, of wat dan ook. Ja, wat weet ik er van, ik geniet alleen maar heel erg veel van lange wandelingen en als ik dan niet op de tijd heb gelet, zit ik zomaar ineens op een tijd, waarvan ik denk en voel dat dat heel fijn was en dan gaat het duimpje zonder nadenken vanzelf omhoog. GOOD LUCK!!

  2. Marion
    september 13, 2017 / 12:44

    zen.nl
    Doe eens zo’n cursusje! Heeft mijn (hardloop-)leven totaal veranderd!

  3. Joyce
    september 13, 2017 / 15:13

    Aaaah ik word zo zenuwachtig van dat aftellen! Bij mij gaat het helemaal niet goed dus ik steek het liefst mn kop in het zand. Van de gedachte ‘nog maar 11 dagen’ word ik doodnerveus :(

  4. Ilse
    september 13, 2017 / 16:13

    Ik hoop voor je dat het lukt om de marathon hardlopend uit te lopen! En dat je je PR-gevoel laat gaan.

  5. Rosalie
    september 13, 2017 / 17:14

    Ik herken het probleem. Het suffe is, is dat als ik een rustige loop ga doen en dus ook rustig begin, ik vele malen beter loop dan wanneer ik gelijk snel begin. Dan wordt ik rustig warm en kan ik eigenlijk elke kilometer weer een beetje versnellen. Ik loop dan ook een negatieve split en heb een super voldaan gevoel na afloop. Bij een hardloopevenement kan ik dit mentaal niet. Dan ga ik gelijk op volle vaart vooruit en ren ik continue op mijn max. Helemaal niet lekker. Meestal uit zich dat wel in een goede loop, maar echt lekker is het niet. Binnenkort heb ik een halve marathon die ik gemiddeld 5:40 per kilometer wil lopen (2 uur). Maar ergens in mijn achterhoofd wil ik het eigenlijk in 5:30 per kilometer. Rara, met welke snelheid ga ik waarschijnlijk starten ;-) Dus, ik herken het probleem, ik weet ook dat we het niet moeten doen en ik doe het dus ook. Heb je niks aan he? ;-)

  6. Renske
    september 13, 2017 / 21:52

    Misschien kun je gedachten aanmerken als enkel dat; gedachten. En er proberen geen waarde aan te hechten. Doe wat mindfulness oefeningen, dat helpt daarbij.
    Dus als je denkt ‘omg ik ga het nooit redden’ dan denk je daar achteraan; ‘dat is een gedachte, die laat ik nu los’, oid.

    Ik hoop dat je hier wat aan hebt!

    Heel veel succes in Berlijn, as always zal ik je volgen en hoop ik dat je vooral heel, heel veel plezier zult hebben!

  7. september 13, 2017 / 23:48

    Heb ik ook altijd last mee, dat stoppen en inderdaad eens gestopt is de drempel om nog eens te stoppen veel lager. Ik probeer de afspraak met mezelf te maken dat ik enkel langzamer mag lopen als het niet meer gaat maar niet mag stoppen, tip van mijn man. Veel succes in Berlijn !!!