RUN BABY RUN: 42,195 kilometer door Chicago (in 1662 woorden)

 photo IMG_1212.jpg

Mijn wekker gaat om 3.45u. Een belachelijke tijd, maar ik ben meteen klaarwakker. Ik heb me nog nooit zo levendig om kwart voor vier ’s ochtends gevoeld. Ik hou van jetlags zoals deze. Ik lag er al om zes uur in gisteravond en om half acht waren mijn ogen zo zwaar dat ik in slaap viel. Ondanks het onchristelijke tijdstip heb ik dus toch nog mooi acht uur gemaakt vannacht. Heerlijk. Het enige dingetje, ik heb spierpijn in mijn voeten en kuiten. Hoe kom ik daar nu aan?

Ik heb nog tweeënhalf uur totdat ik het hotel moet verlaten. Ruim de tijd dus. Ik sta een kwartier onder een warme douche in de hoop dat mijn spieren ontspannen, maar de pijn in mijn voeten en kuiten blijft. Ik vind het zo vreemd, zoveel heb ik gisteren toch niet gedaan? Dan denk ik terug naar de honderden springfoto’s die ik de ochtend ervoor voor The Bean gemaakt heb. Oh lord, het leek zo’n goed idee en wat was ik blij met de foto die ik op Instagram plaatste, maar damn… heb ik het daar dan mee verpest? OK. Niet aan denken. Pannenkoeken.

De pannenkoeken krijg ik amper weg. Ik moet voor een volgende marathon echt iets nieuws gaan bedenken want dit werkt niet meer. Als ik de eerste hap van mijn vierde pannenkoek neem spuug ik het meteen weer uit, reflex. Ik kan geen pannenkoek meer zien. Gelukkig heb ik nog wat ander voedsel in mijn hotelkamer liggen (bananen!) en in de lobby van het hotel worden vanaf 5.00u wat snacks geserveerd, daar haal ik nog een paar mierzoete havermoutrepen.

Mijn darmen zijn zoals gewoonlijk volledig van slag de ochtend voor de marathon. Daar valt zeg maar niet tegenop te eten. Een half uur voordat ik weg moet stop ik er een Imodium in en twee bananen, in de hoop de boel een beetje te stoppen. Het gaat me niet gebeuren dat ik straks halverwege een dixie op moet zoeken. Daar hebben we allereerst niet voor getraind en ten tweede lijkt me dat echt mega ranzig.

Om kwart over zes sta ik aangekleed en wel in de lobby van het hotel, Bart van TUI/Holland Runner is er ook al en samen nemen we een taxi naar de startlocatie. We hadden het ook wandelend kunnen doen, maar op dat moment wil ik zoveel mogelijk energie besparen. In de taxi zie ik alleen maar lopers richting de startlocatie lopen. Vanuit alle hoeken komen ze. Het lijkt wel een pelgrimstocht.

Een uur voor de start kom ik op het startterrein aan, ik kom redelijk snel door de security, ga op zoek naar de plek om mijn tas te droppen en zoek vervolgens een toilet op waarop ik mijn laatste zenuwenplasje kan doen. Om tien over zeven sta ik in mijn startvak. Of eigenlijk, sta ik in het startvak voor het startvak waar ik eigenlijk zou moeten staan.. OEPS. Ik sta nu in startvak A, vlak achter de elite. Ach ja, ik moet gewoon mijn eigen tempo lopen dan komt het vast wel goed.

Het volkslied wordt gezongen door een opera zangeres. Best wel een klein beetje kippenvel. De lucht is strak blauw, het zonnetje komt net op… ik doe mijn trui uit en leg mijn geïmproviseerde sjaal (een dekentje gejat tijdens mijn United Airlines vlucht, ssshhttt) weg. Nu gaat het echt beginnen. Ik probeer mijn spieren nog een beetje te rekken, in de hoop dat de pijn in mijn kuiten als sneeuw voor de zon verdwijnt en als het startschot gaat lijkt dat ook daadwerkelijk het geval. Ik voel niets meer in zowel mijn kuiten als mijn voeten.

Ik had moeten weten dat dit vooral met adrenaline te maken had, maar ik schrijf het op dat moment toe aan het feit dat ik van die hardloopbeweging gewoon veel minder last heb dan van gewoon wandelen.

Mijn Garmin horloge meet niet goed, zegt dat ik best wel langzaam loop, terwijl ik eigenlijk veel te hard te ga. Maar ja dat kon ik toen nog niet weten. Dat zag ik pas toen ik langs de eerste mile marker liep. Op mijn arm heb ik een tijdelijke tatoeage met daarop alle mijl-tijden die ik moet lopen voor een PR. Ik wist niet of ik hem wilde gaan gebruiken want ik wist niet hoe ik me zou gaan voelen, maar nu voel ik me zo goed dat ik het toch wil gaan proberen. Maar ik zit na drie mijl al een minuut onder het 3.25 schema. Oeps. Hier had ik al onraad moeten ruiken.

De eerste vijf kilometer liep ik in 23.40. Veel te snel. De tien kilometer kwam ik in 47 minuten en een beetje door. Hier ging ik zo lekker, totdat ik een bocht om moest en de wind in mijn gezicht kreeg. Toen begon ik ineens dingen te voelen en vroeg ik me af of ik dit tempo nog wel 32 kilometer vol kon gaan houden. OK. Dat tempo hoef ik helemaal geen 32 kilometer vol te houden, laat het gewoon ietsjes zakken.

Op het halve marathon punt kwam er een keiharde mentale klap. Ik had de halve marathon in 1.42 nog iets gelopen en lag nog steeds op schema om de marathon onder de 3.25 te lopen, maar mijn hemeltje wat voelde ik me slecht. Het leek wel alsof mijn kuiten abrupt blokkeerde. Alsof mijn kuiten van beton waren. De rest van mijn lichaam voelde prima trouwens, mijn bovenbenen voelde nog als nieuw, maar die kuiten. Damn.

Tien kilometer heb ik gestreden voor mijn leven terwijl mijn pace steeds meer afzakte. Het deed zo’n pijn dat ik er bijna van moest huilen en ik vond het lastig om te genieten. Ik wilde niet stoppen om te wandelen, als je een marathon loopt dan wandel je niet, althans, dat is altijd mijn streven. Maar met nog zes mijl te gaan besloot ik toch maar een stukje te gaan wandelen. Mijn grootste angst was niet om een slechte tijd te lopen, mijn grootste angst was om ontevreden te zijn met mijn prestatie. Een PR zou ik nu sowieso al niet meer lopen en of ik nu 3.50u of 3.40u zou lopen, dat maakte dan eigenlijk ook niets meer uit. En als ik nu zou gaan wandelen zou ik misschien weer een beetje kunnen genieten van deze fantastische wedstrijd.

Het was de beste beslissing ooit. Ik voelde me meteen een stuk beter, had eindelijk weer oog voor de grote enthousiaste mensen menigte langs de kant, genoot van het uitzicht, het prachtige weer. Ja ik wandelde, ja ik ging hier geen PR lopen, maar halleluja ik liep wel een marathon in Chicago, hoeveel mensen zouden dat kunnen zeggen. Ineens snapte ik ook niet meer waarom ik nu zo gebrand was op een PR. Ik heb vorig jaar 3.26.43 gelopen, dat is een prachtige tijd en die nemen ze me nooit meer af, als ik dat vandaag niet loop ben ik niet ineens een mindere loper.

Ik wisselde het wandelen af met stukjes sprinten, want dat deed minder pijn dan op een rustig tempo hardlopen. Hierdoor kwam ik continu dezelfde mensen tegen. Die mensen moeten ook gedacht hebben, heb je haar weer. Net wandelde ze nog, nu haalt ze mij weer in. Weet ze wel hoe ze een marathon moet lopen? Nou ja boeiend, het werkte voor mij en ik had een manier gevonden om ook van de laatste tien kilometer van deze (voor mij zware) marathon te genieten.

De laatste mijl wilde ik volledig hardlopend volbrengen, het is me gelukt maar vraag me niet hoe. Ik was er al voor gewaarschuwd, maar op ongeveer 600 meter voor de finish begon een heuvel waar geen einde aan leek te komen. Meerdere keren dacht ik, je kunt nu ook gaan wandelen… maar ik wist mezelf toch nog net genoeg te motiveren om tot de finish door te gaan. Ik was zo blij toen ik de finish eenmaal gepasseerd was.

3.46.16. Geen persoonlijk record, twintig minuten langzamer dan vorig jaar in Berlijn. Maar zoals gezegd, niemand neemt me die tijd in Berlijn nu af. Ik voel gelukkig geen teleurstelling, alleen maar blijheid dat ik dit heb mogen meemaken. Ik herken mijn eigen gevoelens eigenlijk niet. Maar ik denk dat ik mezelf zo gek gemaakt heb met die angst voor teleurstelling, dat ik me er als het ware op heb voorbereid heb geen PR te lopen waardoor ik beter met de teleurstelling om kan gaan. Of dat nu goed of slecht is weet ik niet, maar hé laten we nu vooral blij zijn dat ik blij ben.

Het nadeel van geen PR lopen is het ontbreken van die stoot adrenaline die er voor zorgt dat je je na de marathon zo fit en energiek als een hoentje voelt. Ik had vrij veel moeite om het finish terrein af te komen en daarna naar mijn hotel te wandelen. Hier heb ik in totaal bijna twee uur over gedaan, terwijl mijn hotel op nog geen anderhalve kilometer van de finish lag. Best knap al zeg ik het zelf. Maar na een lekkere warme douche en een pumpkin spice frappuccino van Starbucks gaat het allemaal al weer een stuk beter met me.

Mijn derde world major marathon is binnen, na New York en Berlijn heb ik nu ook de plak van Chicago in mijn bezit. Over precies een half jaar hoop ik mijn vierde world major marathon medaille in Boston op te kunnen halen. Ik heb er nu al zin in.

ONTZETTEND BEDANKT VOOR AL JULLIE LIEVE BERICHTJES VOOR, TIJDENS EN NA DE MARATHON. Dat betekent echt ontzettend veel voor mij. Er is geen dag waarop ik me ‘specialer’ voel dan op marathondag. Daarvoor alleen al zou ik iedere week een marathon willen lopen. Vraag me dan wel af of jullie enthousiasme dan ook zou blijven. We zullen er waarschijnlijk nooit achter komen want iedere week een marathon lopen, dat wil ik mijn arme lichaam niet aandoen. Nu eerst even een paar dagen rust en dan weer verder kijken naar de rest van het jaar.

Liefs,
Annemerel

Delen:

33 Reacties

  1. Sofie
    oktober 11, 2016 / 17:08

    Inderdaad met of zonder PR, je bent een topper!

  2. Stephanie
    oktober 11, 2016 / 17:09

    Knap!

  3. oktober 11, 2016 / 17:10

    Gefeliciteerd Annemerel! Super gedaan weer! Focus inderdaad niet op de 20 minuten langzamer, maar op de DERDE World Marjor!! Superknap!

  4. Olga
    oktober 11, 2016 / 17:36

    Trots op je!! Niet alleen vanwege het feit dat je wéér een marathon gelopen hebt – en hoe!!! holy shit, wat een knappe tijd!!! -, maar ook omdat je zo veel geleerd hebt van je ervaring in NYC! Hóe fijn om te lezen dat je genoten hebt!
    Veel liefs!

  5. Brenda
    oktober 11, 2016 / 17:57

    Ongelooflijk veel respect! Proficiat!!!

  6. Lisa
    oktober 11, 2016 / 18:54

    Hey Annemerel! Ik comment nooit maar lees je blog vrij regelmatig dus vond dat ik maar eens een berichtje moest achterlaten!

    Top zoals jij met je hardloopavonturen omgaat (herkenbaar ook!) En wat sen fantastische prestatie in Chicago!

    • Hanne
      oktober 12, 2016 / 10:31

      Ik heb hetzelfde, ik comment ook niet vaak, maar nu kan ik het niet laten.
      Bedankt voor het verslag en gefeliciteerd met je buitengewone prestatie!
      Ik droom voorlopig nog van de halve marathon :-).

  7. oktober 11, 2016 / 19:17

    ❤️

  8. oktober 11, 2016 / 19:49

    Mooi verslag! Ik vind het echt fijn om te zien dat je na NYC mentaal erg veel gegroeid bent en ontzettend genoten hebt van deze marathon ondanks dat je geen PR liep. Jouw tijd in Berlijn neemt niemand jou meer af en ook die derde world major is een prestatie om super fier op te zijn! Nu op naar Boston en ik hoop dat je daar ook een fantastische ervaring zal beleven. Je bent een topmeid! X

  9. Fransinda
    oktober 11, 2016 / 20:06

    Wat een top prestatie weer hoor! Daar mag je trots op zijn!

  10. Tessa
    oktober 11, 2016 / 20:11

    Je mag zo ontzettend trots op jezelf zijn! Nee je hebt geen PR gelopen. Nee je hebt geen Boston Qualifier gelopen. Maar je hebt wél een marathon gelopen in een tijd van 3.46.16! Ik denk dat menig hardloper over zo’n tijd droomt. Ik ben in elk geval super trots op je! Vind het geweldig hoe je ons iedere keer weer meeneemt in je marathonavonturen. Leefde van moment tot moment met je mee, en het motiveerde me daarnaast ook nog eens ;-)

  11. oktober 11, 2016 / 20:29

    Ik blijf het een hele knappe prestatie vinden, en je straalt op al je foto’s, zowel voor als na! Dat is een goed teken, zo te zien heb je er écht van genoten en dat moet uiteindelijk het belangrijkste blijven toch? :)

  12. oktober 11, 2016 / 20:31

    Topper! Ik vind het steeds zo ongelofelijk knap om überhaupt een marathon te lopen en dan ook nog eens met zulke tijden. Petje af! Gefeliciteerd!

  13. oktober 11, 2016 / 20:38

    Wat een topper ben je! Echt super dat je nu je derde world major gelopen hebt, en ZO fijn (en goed) dat je er gewoon keihard van genoten hebt :) Ik vond het weer erg leuk om je ‘road to…’ te volgen en ik kan niet wachten om over je voorbereidingen voor Boston te lezen!

  14. oktober 11, 2016 / 21:40

    Again congrats woman en niet alleen omdat je over de finish bent maar ook hoe je hier mee omgaat. Vind ik echt knap! En ik vind het stoer dat je alle 6 de major marathons op je naam wilt hebben staan.

  15. oktober 11, 2016 / 21:51

    Een pr of niet, een marathon lopen is al een superprestatie op zich! Maar maak maar geen springfoto in Boston, de dag voor de marathon ;-)

  16. Kay
    oktober 11, 2016 / 22:32

    Een hele mooie prestatie weer! En dat ik Chicago. Gefeliciteerd!!

  17. oktober 11, 2016 / 23:14

    Gefeliciteerd! Ik kan nu al niet wachten tot Boston haha.

  18. oktober 12, 2016 / 00:02

    Supergoed, gefeliciteerd! Natuurlijk is het (in zekere zin) jammer dat je geen PR hebt maar elke marathon is uniek qua omstandigheden, parcours, trainig, lichamelijke conditie et cetera, dus ik denk dat je eigenlijk sowieso al niet moet willen vergelijken (wat je gelukkig ook niet doet). 3.46 is dan echt een meeeegamooie tijd en ook nog in een megamooie stad, heel toffe ervaring voor op ’t lijstje lijkt me. En je hebt de mentale struggle ook weer doorstaan, dat doe je ook maar mooi in je eentje zonder iemand om mee te sparren of die je erdoorheen trekt. Trots op je!

  19. Karen
    oktober 12, 2016 / 00:26

    Awh dit vind ik altijd zo leuk om te lezen! Super gedaan en fijn dat je er van genoten hebt. Dat is uiteindelijk toch het belangrijkste! En wat zou het tof zijn als je ook mee mag doen in Boston, kan ik de voorbereiding daar naartoe ook weer gaan volgen.

    • Annemerel
      Auteur
      oktober 12, 2016 / 09:40

      Ik heb al mijn bevestiging van inschrijven, dus maak je borst maar nat ;)

  20. Eveline
    oktober 12, 2016 / 03:36

    Heel knap gedaan en gefeliciteerd met weer een marathon in the pocket!! Ik vind dit echt een van je mooiste verslagen ooit, je bent echt gegroeid vind ik de afgelopen jaren. Heell mooi zoals je hiermee omgaat en dat je toch kan genieten van deze super gave ervaring! Je mag echt met recht trots zijn op jezelf! Helaas moet voor een PR echt alles meezitten en dat zat het nu net niet, maar dat je zelf die knop om kan zetten en inderdaad wel blij en trots kan zijn is zo belangrijk en je bent hiermee denk ik een nog grotere inspiratie dan wanneer je weer een PR had gezet! Mijn eerste marathon ging ook total niet zoals ik had gehoopt en ik had inderdaad, net als jij, een moment waarop ik dacht, OK ik geef mijn tijds-doel op en ga er vanaf nu zoveel mogelijk van genieten, het is blijft toch een marathon die je loopt, wat een mega prestaties is hoe je het ook wend of keert! Geniet nog even van de ‘high’ en dan… op naar Boston!!

  21. Paul
    oktober 12, 2016 / 06:17

    Hoe dan ook: mutsje af! Klasse

  22. Evie
    oktober 12, 2016 / 06:22

    Wat gaaf om te lezen en super knap gedaan!

    Ik leefde met je mee en liep zondag zelf voor t eerst een halve marathon, met jou Chicago playlist. Het was geweldig!

  23. Tember
    oktober 12, 2016 / 09:12

    Wat een ervaring weer en een top verslag. Fijn dat je toch zo de knop om hebt kunnen zetten en genieten, dat vind ik echt knap! Op naar de volgende major!

  24. oktober 12, 2016 / 09:39

    Superknap gedaan weer – en altijd zo leuk om te lezen!

    Je mag supertrots zijn op elke marathon die je doet en die in de Windy City heb je gewoon fantastisch gedaan, zoals je het op dat moment het beste kon doen, punt.

    #teamannemerel!

  25. oktober 12, 2016 / 14:13

    Top prestatie!

  26. Annelien
    oktober 12, 2016 / 14:39

    Super goed gedaan Annemerel :)

  27. Vera
    oktober 12, 2016 / 16:07

    Man, wat een tijd alsnog! Heel goed gedaan! Ik wil je ook complimenteren met de manier waarop je dit marathonavontuur hebt aangepakt. Gedurende de hele rit leek je namelijk al wat meer bezig te zijn met léven: een training skippen als je je niet goed voelde, gewoon fuck it die alcoholische drankjes drinken, en nu hier gaan wandelen zodat je van de race kunt genieten. Misschien helemaal niet de streberige Annemerel die wij (en jijzelf, zoals je nu schrijft!) kennen, maar je lijkt wat los te kunnen laten om lief voor jezelf te zijn. Ik kan zelf ook zo’n steber zijn, te hard voor mezelf, dus kijk nu erg naar je op! :) Je lijkt te stralen op de foto’s.

    • Annemerel
      Auteur
      oktober 12, 2016 / 16:12

      Dankjewel!!! Ik ben nog steeds een streber, maar ik besef nu veel beter dat je sommige dingen niet in de hand hebt en dat het zeer weinig zin heeft om van alles van jezelf te verlangen waar je op dat moment niet toe in staat bent.

      • Vera
        oktober 13, 2016 / 00:28

        Is een les die ik ooit nog hoop te leren!

  28. oktober 14, 2016 / 06:55

    Een PR of niet, je hebt toch maar weer een prachtige marathon gelopen! Leuk verslagje en geniet nog na van je knappe prestatie!

  29. Ilse
    oktober 14, 2016 / 12:48

    Je hebt een fantastisch resultaat gehaald en een prachtige marathon gelopen! En je hebt een mooi en wijs project gevolgd naar je marathon toe en dat is zeker ook iets waard!