Muziek hoeft niet goed te zijn om me vrolijk te maken. Muziek moet vooral aanstekelijk zijn om mij aan het dansen te krijgen. Muziek waar ik vrolijk van word is meestal pop, vaak gezongen door vrouwen (maar ook mannenstemmen kunnen me in een uiterst goed humeur krijgen) en zijn over het algemeen erg catchy. Ik kan uren voor de spiegel dansen (met alle ramen en deuren gesloten), als ik maar de juiste playlist heb.
Er waren eens twee broers, Davis en Dean Factor genaamd. De broers, achterkleinkinderen van Max Factor, beginnen begin jaren 90 een fotostudio in LA, Smashbox genaamd. Davis en Dean zijn succesvol en in Smashbox studios worden shoots gedaan voor alle belangrijke tijdschriften en veel campagnes. Omdat het in LA vaak warm is (gemiddeld tussen de 25 en 30 graden), is de make-up een uitdaging. Vaak moet tussen verschillende shots make-up worden bijgewerkt omdat door het warme Californische klimaat gecombineerd met de warme lampen in de studio de make-up van de modellen afdruipt.
Afgelopen week was waarschijnlijk één van de saaiste weken van 2013 tot nu toe (en er zijn niet meer zoveel weken in 2013, dus grote kans dat afgelopen week de boeken in gaat als saaiste week van 2013). Niet dat ik me niet vermaakt heb hoor, maar afgelopen week was ik voor de verandering eens een keertje niet achter mezelf aan het rennen. Ook wel eens lekker hoor… En eh… Ik had wel een date night met Kim en zag Catching Fire in IMAX. Dus ik heb niks te klagen…
Herinneren jullie mijn lofzang over het boek ‘Geluk is een jurk’ van ELLE Editor-in-chief Cécile Narinx nog? Dan begrijpen jullie vast ook wel dat ik opveerde uit mijn stoel toen ik las dat Cécile (samen met Arno Kantelberg van Esquire) een boek geschreven had over ‘smaak’. Ok. Niet helemaal.. de meeste teksten zijn al lang gepubliceerd in de zaterdagbijlage van de Volkskrant. Maar goed, de enige keren dat ik een Volkskrant heb aangeraakt was tijdens mijn studie, toen ik voor een practicum journalistiek iedere donderdag zowel de Volkskrant als het NRC moest lezen (scannen). Needless to say, de stukjes waarin Cécile en Arno tout ‘bekend’ Nederland (en een paar internationale gasten waaronder Anna W. Carine R. en Karl L.) bekritiseren, waren volledig aan mij voorbij gegaan.
Ik ben nooit zo’n held geweest met ‘light-packing’. Niet voor niets stond ik afgelopen zomer met een interview in de Grazia over mijn neiging VEEL te veel mee te slepen op vakantie. Ik heb op het laatste moment bij de paspoortcontrole mijn koffer open moeten maken en verschillende items bij anderen in de koffer moeten stallen, ik heb meerdere malen tot op de decimaal precies 23 kilo in mijn koffer gehad, ik heb me een keer een hernia gesleept door een ‘onschuldige tas’ met vijftien kilo aan bagage vol te proppen (niemand had door dat mijn ‘hand’ bagage zeven kilo te zwaar was, ik liep immers met een tas, niet met een rolkoffertje). Ik wil gewoon op iedere situatie voorbereid zijn en daarvoor heb ik – in mijn ogen – nu eenmaal heel veel spullen nodig.