Het eerste dat ik op 2 november na het lopen van de marathon in New York op mijn hotelkamer deed, was op mijn MacBook openen en op zoek gaan naar de eerst volgende marathon in Nederland. Ik wilde revanche nemen op New York. De enige marathon die in Nederland in 2014 nog gehouden zou worden, was de Marathon van Spijkenisse op 14 december. Ik vond zes weken wachten eigenlijk wat lang, maar het moest maar…
Toen kwam ik thuis uit New York, ging hardlopen ruk en liet ik het idee varen. Totdat ik terugkwam uit Oostenrijk en hardlopen ineens weer makkelijk ging. Vanuit het niets liep ik een halve marathon in een respectabele tijd. Zelfs na een lange werkdag kon ik het nog opbrengen om een relatief snelle tien kilometer te rennen. Spijkenisse kwam ineens weer op de radar. Toen ik vorige week zaterdag, de dag na Sinterklaas, om 6.00u wakker werd wist ik het ineens… Ik ging 35 kilometer lopen om te kijken of ik het nog kon. Het was dan wel 8 dagen voor de marathon, normaliter loop ik de week na een lange afstand altijd beter, dus waarom zou ik dat risico niet nemen.
Zo gezegd, zo gedaan, op zaterdag 6 december liep ik voor elf uur ’s ochtends al 35 kilometer hard. Ik deelde mijn run niet op Instagram en ook niet met vrienden of familie, omdat ik geen zin had in vragen. Het lopen ging eigenlijk relatief makkelijk, ik voelde alleen al na tien kilometer dat er een blaar onder mijn linkervoet aan het groeien was. Maar ja, wie laat zich nu stoppen door een blaar? Dus ik liep door.
Pas toen ik thuis kwam zag ik wat er onder mijn voet gegroeid was, een bloedblaar van ruim 3 bij 3 centimeter precies op de plek waar mijn zooltjes van mijn schoenen extra steun bieden tegen het overproneren. Ik heb vaker een blaar op die plek gehad, maar na de marathon van New York had ik met dezelfde schoen+zool combinatie geen enkele blaar, dat ik het nu na een trainingsloopje had vond ik dan ook super matig. Ik prikte de blaar open, gilde een kwartier lang van de pijn toen ik onder de douche ging en verbond mijn voet daarna met een gaasje met betadine.
Tot zover geen probleem, totdat ik twee dagen later, op maandagochtend, wakker word met pijn in mijn voet. Het voelt als een kloppende bal, als kramp, als.. ja weet ik veel, het deed gewoon heel veel pijn en ik was er alles behalve blij mee. Ik belde de dokter, die zei dat ik maar even langs moest komen. Dus ik met mijn UGGS richting de huisartsenpost. Er zat volgens de dokter geen ontsteking en ik kon er het beste een Compeedpleister op plakken. “Ja maar, als ik die verwijder dan neem ik toch heel de huid mee?” “Ja die huid moet er toch af!”. Ok. Prima.
Toen ik na anderhalve dag, op dinsdagavond in mijn hotel in Londen, de pleister van mijn voet wilde halen (omdat er heel veel vocht onder zat), trok ik dus zoals voorspeld alle ‘dode’ huid mee. Maar of ik hier gelukkiger van werd? Ik werd ’s nachts continu wakker omdat ik iets met mijn voet deed wat pijn veroorzaakte en ’s ochtends lag de hele blaar open en gebruikte ik repen stof van mijn slaapshirt als verband, om naar de receptie te strompelen.
In Londen deed lopen veel pijn, maar ik liep er wel doorheen. Een dag later in Nederland, kon ik niet meer door de pijn heen lopen. Ik hink-stap-sprongde naar de Bijenkorf, omdat ik een cadeautje voor mijn surprise moest halen. Het kostte me erg veel moeite om geen medelijden met mezelf te hebben. De volgende dag moest ik naar Roosendaal rijden en had ik de hele weg file.. wat een geluk, de hele weg met die pijnlijke rotvoet mijn koppeling bedienen. De hele dag op kantoor strompelde ik rond op sokken, want hell no dat ik mijn schoenen aan deed.
Maar nog steeds had ik in mijn achterhoofd dat ik zondag dus gewoon die marathon ging lopen. Totdat ik zaterdagochtend wakker werd met een flinke verkoudheid en pijn in mijn kaak (er zit voor de derde keer een ontsteking op dezelfde plek). Toen ik naar het toilet wilde gaan leek mijn voet nog meer pijn te doen dan de dagen ervoor. Ok.. misschien moet ik het maar gewoon toegeven, die marathon van Spijkenisse… dat gaat hem niet helemaal worden.
Natuurlijk kan ik door de pijn heen lopen. Mezelf volrammen met ibuprofen, gewoon doorlopen, niet nadenken.. maar waarom zou ik dat doen. Wie heb ik wat precies te bewijzen? Precies. Onzin. Direct mee stoppen.. Je lichaam respecteren en accepteren. Marathons komen wel weer als je lichaam er helemaal klaar voor is… Vandaag zette ik al wel weer mijn eerste hardloopstapjes. Mijn blaar is de afgelopen dagen ineens erg snel genezen, nu jeukt het alleen nog maar verschrikkelijk, maar zoals mijn moeder vroeg altijd zei: “als het jeukt, dan geneest het’, laat ik me daar dan maar aan vast houden ;-).
Liefs,
Annemerel
Herkenbaar, maar ik denk niet dat je gelukkiger gaat worden van die marathon in Spijkenisse. Hopelijk is je blaar snel weg en kun je mee doen aan een toffe race in 2015! Geen beter begin dan een jaar beginnen met een PR op je eerste wedstrijd ;)
Ik heb net hetzelfde als jouw voor, op diezelfde plaats een blaar. Ook door mijn zooltjes. Momenteel ga ik werken op supergemakkelijke wandelschoenen, want dat zijn de enige schoenen die niet pijn doen. Gelukkig geef ik les in het buitengewoon onderwijs, daar zijn ze meer gewoon. :)
Klopt. Tenminste, mijn moeder zei dat ook altijd. Laten we dus maar op onze moeders vertrouwen!
Goed van je dat je naar je lichaam luistert en de marathon van Spijkenisse laat gaan. Echter heb ik ook veel respect voor je dat je weer zo fanatiek bezig bent met hardlopen en vind het dan ook fijn voor je dat het weer zo goed gaat!
Wat ben je verstandig geworden! Goed van je :-)! Rustig aan, die marathons komen wel weer :)
Let je wel een beetje op jezelf? Je moet jezelf natuurlijk niet voorbij lopen
Haha, volgens mij is dat de spreuk van iedere moeder! Serieus top dat je inziet dat het gewoon even niet gaat en voor jezelf kiest, kanjer! <3
Haha mijn moeder zei dat inderdaad ook altijd! Balen, maar het moet al goed genoeg voelen dat het lopen weer lekker gaat en een marathon.. die komt wel weer! Je bent tenslotte Annemerel ;)
Je hebt helemaal gelijk. Je hebt niets te bewijzen, dus je kan best naar je lichaam luisteren. Ik zal nooit in mijn leven een marathon lopen, dus trots mag je sowieso al zijn!
Verstandige keuze inderdaad! Dat PR op de marathon komt vanzelf, push jezelf niet te hard en blijf naar je lichaam luisteren. Dat is veel belangrijker!
Verstandig van je, goed naar je lichaam luisteren hoe moeilijk dat soms ook is! Uiteindelijk zal je lichaam je er dankbaar voor zijn en jijzelf ook hopelijk :)
Wat vervelend dat het allemaal zo voor je moet lopen.. Gelukkig heb je jezelf toch een beetje bewezen tijdens de trainingen, want die tellen ook mee! Beterschap!
Brrr dit verhaal, haha! Voor zo’n actief mens zoals jij kan ik me voorstellen dat zo’n stomme blaar nog extra verschrikkelijk is haha. Super verstandig heb je gedacht, je hebt ook helemaal gelijk.
Bah bah…wat een drama! Jeuk = goed, altijd goed trust mommy!
En je kies dan? Zag wat voorbij komen op Instagram. Beterschap met alles.
Als het jeukt dan geneest het zei mijn moeder ook altijd. Je hebt maar 1 lijf, zuinig op zijn!
Balen van je blaar, beterschap!
Pak je rust en herstel snel
balen balen en nog eens balen! beterschap :)
xxxx
http://www.dominiquecandido.com
Wow, das niet zomaar een blaartje zeg… Heftig! Super frusterend, maar absoluut verstandige keuze!
ps: Ben wel telkens weer impressed van je hardloopschoenen! Mooi!!
Pas goed op jezelf! Trots op jou!
Als je maar om jezelf denkt! Die blaar lijkt me wel verrekte pijnlijk :(
Dat over die jeuk komt mij heel bekend voor, haha. Heel verstandig dat je besloten hebt om niet met die marathon mee te doen. ;)
Goedzo Annemerel, lief zijn voor jezelf! :) Er komt wel weer een andere marathon aan!
Inderdaad, gewoon voor jezelf kiezen! <3
Haha, heel fijn om dit verhaal bij je ontbijtje te lezen! Verstandig dat je ervoor hebt gekozen om hem niet te doen. 42 kilometer met pijn rennen lijkt me ook niet alles.
Zoo vervelend. Jammer dat er pas na de winter weer marathons zijn, maar idd, luister naar je lichaam!
Ooooh ik kan echt niet zo goed tegen zulke verhalen haha, “die huid moet er toch af” uugggh.
Maar wel veel sterkte!
Volgens mij heb je de goeie beslissing gemaakt, je moet aan jezelf denken eerst.
Een beetje rust is niet verkeerd. Daar word je lichaam uiteindelijk alleen maar sterker van. Goed dat je deze marathon laat schieten. Je hoeft inderdaad helemaal niks te bewijzen, want we weten allemaal dat jij marathons kunt lopen als de beste ;)
ooh ik voel het helemaal in mijn buik… Heel veel sterkte en je hebt alle reden om even medelijden met jezelf te hebben! En die marathons komen inderdaad wel weer :) (alsof het niets is…)
Goed van jezelf dat je die marathon dan toch uit je gedachten heb kunnen zetten!
Das dus geen fail, maar gewoon een verstandige change of plans! Je gaat vast nog heel veel marathons rennen in de toekomst. :) Hoe gaat het nu met je voet? x
Ps: als de blaren echt veroorzaakt worden door je zooltjes kan de podotherapeut ze ook iets bijslijpen op die plek eventueel!