Zes dagen nadat ik het nieuws hoorde gaan mijn haren nog steeds recht overeind staan als ik er alleen maar denk. Het besef wordt steeds groter. Iemand die dicht bij mij staat zei vrijdag ‘ik kan het nog steeds niet beseffen’, ik antwoordde dat ik het eigenlijk niet wilde beseffen. De afgelopen week heb ik meer nieuwsuitzendingen gezien dan in het afgelopen jaar bij elkaar, toch laat ik het mezelf niet helemaal beseffen. Voor pijn en verdriet sluit ik mezelf af met achterlijk dansen op Icona Pop’s I Love It en mensen verrassen met een waterballon. Dat is absoluut niet volwassen. Dat weet ik.
Gistermiddag kwam ik rond 17.00u aan op het vliegveld van Eindhoven aan vanuit Pisa. Nu 23 uur later, komen daar als het goed is 280 van de 298 lichamen die dagenlang oneerbiedig in een veld met 35 graden lagen weg te rotten. Als ik er aan denk word ik boos. Boos dat zoiets heeft kunnen gebeuren, boos dat het zo lang heeft moeten duren voordat de doden respectvol geborgen konden worden. Boos op de mannen die met een peuk en een fles zelfgestookte alcohol in de hand tussen de bezittingen snuffelden en weet ik wat nog meer deden. Boos op het stoïcijnse gezicht van Poetin. Boos op het feit dat mensen oorlog voeren over zoiets STOMS. Boos op het feit dat er überhaupt oorlog gevoerd wordt. Boos dat ik zelf zo machteloos ben en niets zinnigers kan zeggen of doen.
Boos zijn is veel makkelijker dan verdrietig.
Ik ben zelf geen naaste verloren, maar ik kende wel twee van de 293 inzittenden en ondanks dat ik ze al minstens twee jaar niet gezien had doet het pijn om te weten dat ik ze nooit meer zal zien. En daarom probeer ik daar niet aan te denken en ben ik boos, of dans ik op Icona Pop, want dat is zoveel makkelijker. Iets dat ik absoluut niet doe is mezelf een voorstelling maken van wat de inzittenden van MH17 van 17 juli 2014 in de laatste momenten van hun leven hebben meegemaakt. Ok, nu doe ik het toch. Niet doen.
Iets zinnigs zeggen is lastig. Wat kan ik meer doen dan mijn medeleven betuigen, degene die wel een naaste verloren hebben vertellen dat ik aan ze denk. Maar ja, wat hebben zij daaraan, zij krijgen hun geliefden daar niet mee terug. Ik heb geprobeerd de vlag halfstok te hangen bij mijn ouders, maar dat was ook geen succes. Over vijf minuten houd ik een minuut mijn mond en zal ik verdrietige gedachten niet proberen te verdringen met Icona Pop en waterballonnen. Het is het enige dat ik kan doen.
Machteloos.
Liefs,
Annemerel
Mooi bericht, Annemerel.
Erg mooi geschreven, Annemerel. Indrukwekkend.
Mooi geschreven.
Ik sluit me daarbij aan!
Mooi, Annemerel! Ik voel me ook boos en machteloos… Begrijp niet dat zo’n dingen kunnen gebeuren… Echt verschrikkelijk…
Heel mooi neergeschreven. Ik zit om de hoek van het vliegveld te werken, en krijg er ook echt de kriebels van…
Ik ben het met je eens, wat verschrikkelijk. (Goed dat je hier toch een post aan besteedt)
Mooi geschreven, Annemerel!
Machteloos is het juiste woord.
Ik vraag mij inderdaad af hoe de laatste minuten waren voor de inzittende in het vliegtuig.
Ondertussen ben ik “heel blij” dat ik niemand kende die erin zat. Het zou maar je vriend, ouder, iemand anders zijn geweest met wie je een goede band had.
Dit soort dingen zijn echt een nachtmerrie van mij als iemand die ik ken en liefheb met het vliegtuig weggaat.
Zoveel levens die in 1 klap verwoest zijn, vreselijk :(
Heel goed en mooi, Annemerel. Dat je er aandacht aan besteedt vind ik erg tof van je.
Ik kan de mix van onschuld & evil gewoon niet begrijpen, en niet beseffen.
Kippenvel, voor de zoveelste keer deze week… Heel mooi geschreven Annemerel!
Wat ongelofelijk mooi geschreven en wat sluit het goed aan bij mijn gevoel. Kippenvel(alweer).
Ik word er al een paar dagen zo intens verdrietig van. Ik kende iemand aan boord, niet goed en we waren ook geen vrienden, maar ik kan alleen maar denken aan de laatste keer dat ik haar zag lachen. Hoe ze zich gevoeld moet hebben toen dat vliegtuig naar beneden stortte. Hoe ze de dagen voor vertrek opgewonden en vol kriebels moet zijn geweest. Ik vind het echt heel triest. Vreselijk.
ik krijg er ook nog kriebels van als ik eraan denk. gisteren heb ik een 10-urige vlucht gehad, en ik vond het zo onwijs bizar om terug te denken aan de mensen van de vlucht, die er net zoals ik waarschijnlijk bijzaten.. ongelofelijk.
xo, cheyenne
Mooi geschreven.. Zo voelen velen van ons zich, denk ik.
Mooi geschreven. Ik deel je gevoelens er over.. Zo onwerkelijk..
Same here, dit nieuws raakt me zo erg. Niemand in dat vliegtuig kan hier wat aan doen, het zijn allemaal onschuldige mensen. Vreselijk :(
Mooi geschreven Merel. Je verwoordt wat heel veel mensen denken. Xx
Wauw. Heel erg goed geschreven Annemerel, dat heb je blijkbaar ook nog in je mars. :) Ik ben deze week op vakantie en ben er dus niet echt mee bezig (
geen Nederlandse tv en om 16:00 lag ik gewoon op het strand), maar ik vind het wel heel mooi om al het medeleven op social media te zien. En als ik er even bij stilsta en erover nadenk, al die mensen, hoe je dan aan je einde komt en… Verschrikkelijk.
Mooi geschreven. We zijn allemaal mensen en zo zouden ze de slachtoffers in Oekraïne ook moeten behandelen.
Heel mooi geschreven! Is moeilijk ook om er wat over te schrijven want je wilt niet iemand voor z’n kop slaan met een goed bedoelde opmerking. Bang daarvoor, denk ik op deze momenten er alleen aan in mijn gedachten. Je hebt het wel onwijs mooi kunnen verwoorden!
Auteur
Precies, ik vond het heel moeilijk om dit te schrijven want één woordje kan al in verkeerde aarde vallen en dat is natuurlijk nooit mijn bedoeling. Toch blij dat ik dit van me af heb kunnen schrijven.
Heel mooi geschreven.
Een studiegenootje van mij was één van de inzittenden en bijna een week later dringt het pas echt door. Eerst wilde ik het eigenlijk nauwelijks geloven.
Verder dacht ik de eerste paar dagen ook de hele tijd aan hoe de laatste minuten moeten zijn geweest voor de inzittenden (paniek, angst, chaos?), maar mij is verteld dat ze waarschijnlijk meteen bewusteloos zijn geraakt door de enorme klap. Het klinkt misschien raar, maar voor mijzelf persoonlijk is dat wel een enigszins geruststellende gedachte.
Mooi verwoord. Een aanslag op onschuldigen is alles behalve humaan en hoe er mee is omgegaan nog minder. Ik hoop dat de nabestaanden kracht uit ons medeleven kunnen halen.
Hey,
Ik reageer nooit maar wil nu toch even kwijt dat ik het heel erg goed vind dat je hier iets over hebt geschreven. We kunnen niet élk moment van de dag stilstaan bij de tragedies waar de wereld in verzuipt, maar het voelt ineens toch vervelend om zoals elke dag mijn rondje blogs te ‘doen’ en alleen maar te lezen over strakke billen, nieuwe mascara’s en strand. Wat zijn die mooie wimpers waard als je geliefden, bekenden, voorbeelden verliest? Daarom; chapeau! Ik kijk nu extra uit naar een luchtige regular Annemerel-post morgen, omdat ik weet daar daaronder en daarachter een meisje schuilt dat ook zware onderwerpen durft aan te pakken en stil durft te staan bij de hel van MH17. Thanks.
Prachtig geschreven… Respect
top bericht :)
xxx
http://www.dominiquecandido.com
Mooi geschreven. X
Wat een mooi bericht dit…
Dat heb je mooi verwoord. Goede gave, schrijven :)
Mooi verwoord Annemerel :) x
Mooi geschreven en ben het eens met Merel, ik ben blij dat je ook de zware onderwerpen gewoon aanpakt.
Dit was een ongelofelijke tragedie.
En volgens de berichten zouden de mensen inderdaad vrijwel meteen buiten bewustzijn zijn geraakt door de impact van de klap. Dat scheelt nog iets al blijft het een afschuwelijk idee.
Mooi geschreven meid. Het is gewoon niet te bevatten wat er is gebeurd. Ik kon er ook niet níet over schrijven.
Mooi geschreven dit, respect!
Je kunt zo goed schrijven!
Mooi geschreven, Annemerel. Goed verwoord :)
Precies zoals ik er nu over denk. Ik kan heel moeilijk met zulke dingen omgaan. Ik snap niet dat mensen dit kunnen doen.. Het lijkt me ook verschrikkelijk mensen te kennen wie om zijn gekomen in deze ernstige ramp.
Wat mooi…
Heel mooi gezegd. Mijn haren gaan er nog steeds van overeind staan, ik weet niet wat ik moet doen, ook ik voel me onwijs machteloos. Boos worden heeft geen zin, als ik er te veel over nadenk dan vloeien de tranen over mijn wangen. Man, wat is de wereld raar en wat is het leven soms oneerlijk.
Ik ben zelf geen naasten verloren, maar ik ken genoeg mensen die wel naasten zijn verloren en dat doet ook pijn. Pijn, omdat ik niet weet wat ik tegen hun moet zeggen, maar het doet ook gewoon heel veel pijn omdat het ook zomaar een naasten van mij of jouw had kunnen zijn….
Ik ben stil, heel erg stil van wat hier is gebeurd..
Liefs,
Kirsten
Wat ontzettend mooi verwoord..
It’s terrible what have happened. It’s terrible that 80 kids will never grow up and will never have that bright future their parents planned for them to have. It’s terrible that the greediness of some bastard ended lives of 298 people. The world mourns with the Netherlands and with the families of the deceased.
Karma is a b**ch and I hope it will be a real b**ch to Putin.
Ik vloog een dag later als jou van Pisa naar Eindhoven en kwam ron 21:00 aan, daar waar de vliegtuigen nog stonden en waar overal bloemen en knuffels lagen. Ik had nog geen beeld gezien op tv tijdens mijn vakantie, alles kwam alleen via de ad.nl app die ik af en toe opende. Ineens werd het besef echt, het besef dat al die mensen echt dood zijn en dat die mensen die ik dan niet ken, er nooit meer zullen zijn.
Ik kan er gewoon niet bij dat het gebeurd is met al die mensen, uit welk land dan ook!Ook nu krijg ik weer een ellendig gevoel van binnen.