Hoewel ik vorige week schreef dat ik de hoop op een PR had opgegeven en gewoon voor mijn plezier ging rennen, veranderde dat spontaan toen het startschot afging. Ik voelde me goed. Ondanks dat ik de hele dag door Milaan gewandeld had voelde mijn benen sterk en ik liep al een paar dagen pijnvrij. Toen dat startschot ging had ik niet de illusie een PR te lopen, maar ik was wel benieuwd hoe ver ik zou komen. Omdat ik voor mezelf geen tijd in mijn hoofd had en ik het ook niet erg zou vinden om ergens halverwege te stranden besloot ik gewoon te experimenteren. Gewoon te GAAN. Mijn benen te volgen en niet mijn hoofd.
De feiten
De laatste keer dat ik een snelle 10 kilometer liep was in september vorig jaar, ik heb toen gezworen dat ik nooit meer een 10 kilometer ging lopen omdat ik veel te diep moest gaan voor een snelle tijd. Daarna trainde ik voor de New York Marathon en de Rotterdam Marathon, ik trainde voor beide marathons niet op snelheid. Na de Rotterdam Marathon kreeg ik een blessure en liep ik in zes weken tijd nog geen 50 kilometer. De laatste 10K die ik liep was drie weken ervoor in Londen, toen liep ik met pijn maar conditioneel kon ik het prima aan. Afgelopen week liep ik een 3K en een 5K met een gemiddelde snelheid van 5’30.
Ik vlieg
Wanneer het startschot gaat is het dringen geblazen, hoewel ik vrij vooraan sta is het lastig om een plekje te vinden waar ik rustig kan rennen. Na ongeveer 500 meter heb ik het grootste gedeelte ingehaald en kan ik vrij lopen. Ik loop heerlijk, ik heb niet het gevoel dat ik te hard ga, ook al ga ik wel redelijk hard. Ik loop met een gemiddelde pace van 4’45, als ik dit kan volhouden kom ik in de buurt van mijn PR.
Dorst
Maar al na 1,5 kilometer krijg ik dorst. En niet zo’n klein beetje ook. Mijn keel plakt steeds verder dicht, ik proef alleen maar zout. Ik kan alleen maar aan water denken. Ze hebben onweer voorspeld, maar het begint maar niet te regenen. De lucht is drukkend en warm (27 graden). Ik ben geen regen-loper, maar bid om regen, of een waterpunt.
Francien
Na ongeveer drie kilometer zie ik een meisje voor me in een sportbeha en een Nike Tight met Galaxy Print. Dat kan maar één iemand zijn; Francien! Ik loop even achter haar, maar besluit dan naast haar te gaan lopen. Ze denkt dat ik haar wil inhalen, maar ik ben al lang blij dat ik haar überhaupt kan bijhouden, want… dorst, ademnood en dat soort taferelen. Ondertussen zakt mijn pace, want ik heb echt water nodig en ik voel me met iedere stap zwakker worden. Op een gegeven moment laat ik Francien weer iets gaan, maar ik blijf zicht op haar houden. Als na vijf kilometer het waterpunt komt, knal ik bovenop haar, ze neemt net als ik de tijd om meerdere bekertjes water te drinken. Water, water, water, I NEED IT. We lopen samen verder.
Dorst II
Ik dacht dat dat water de verlossing was, dat alles vanaf nu goed zou komen. Mooi niet, na 500 meter heb ik alweer dorst. Maar goed, we lopen op dat moment over het Piazza Duomo en het is zooooo mooi. Het is de enige plek waar wél publiek staat en het is magisch (dat zingt Coldplay op dat moment toevallig ook). Maar wanneer we na Piazza San Babila de Corso Venezia opdraaien is de euforie weer weg. Ik heb dorst, ik ben buiten adem en ik heb het zwaar, maar ik loop nog steeds naast Francien en het gaat me niet gebeuren dat zij wel finisht in een respectabele tijd en ik niet.
Ik hou het wel bij marathons
Ik wil niet meer, ik schreeuw naar Francien dat ik het wel bij marathons hou, ze knikt instemmend. Even later staat ze stil en ik stop ook. Ze zegt iets tegen me, maar ik versta niet wat (later blijkt dat ze gezegd heeft dat ze moest kotsen, maar dat ze eigenlijk om een andere reden het toilet wilde bezoeken). Ik zeg haar dat ik niet ren als zij niet rent en dat zij op dit moment de enige reden is dat ik überhaupt nog wil rennen. Zwak misschien, maar ik zit stuk. “Ok”, zegt Francien “dan gaan we nu samen verder”.
De laatste 3K
Het parcours in Milaan is heel erg apart. Straten worden afgezet door politie, er zijn geen hekken. De politie staat gewoon midden op de straat stil en er achter staat een stoet met auto’s. Heel apart hoe dat daar gaat. Ook apart, er staan vrijwel geen mensen langs de kant. Nog iets vreemds, de route is niet verlicht. Ook stom: er staat nergens aangegeven hoe ver we nog moeten. De laatste drie kilometer zijn zwaar, minder zwaar dan de eerste zeven, omdat ik mijn pace heb laten zakken, maar ik kijk wel iedere 100 meter op mijn horloge. Hoe lang moeten we nog? We gaan door een onverlicht park en lopen over grindpaden. We lopen omhoog en omlaag, maar je ziet geen reliëf. Af en toe stap ik in een kuil en voel ik mijn knie, verder heb ik daar eigenlijk weinig last van.
#crewlove
Dan zien we de start en we denken op dat moment dat het de finish is. Mijn horloge geeft aan dat ik al 10,1 kilometer gelopen heb. Maar als we bij de start zijn zien we tot onze schrik dat de finish nog 200 meter verder ligt, bovenop een heuvel. MEEN JE NIET. Ik kijk Francien aan, Francien kijkt mij aan. Samen finishen. We pakken elkaars hand. Dan trekt Francien mij een stuk je naar boven, dan trek ik Francien een stukje de berg op. We geven alle snelheid die we nog kunnen vinden en finishen samen. 54.48.
Bijna een minuut langzamer dan in Londen, toen ik pijn in mijn knie had en voor mijn gevoel conditioneel geen moeite hoefde te doen. Wat dat betreft was het dus echt een kutwedstrijd. Maar de finish maakte alles goed. #crewlove. Ik heb geexperimenteerd, het experiment is niet helemaal geslaagd, maar ik weet nu wel hoe het met mijn conditie gesteld is en wat ik vooral niet moet doen in Amsterdam zaterdag. Of misschien juist wel… Kijken waar het schip strand. Misschien houd ik het dan nu iets langer vol.
In ieder geval… Hoewel ik tijdens de We Own The Night run in Milaan nog gilde dat ik nooit meer meer een 10K wilde lopen, heb ik er toch heel veel zin in. En waar ik misschien nog wel meer zin in heb… over een paar weken beginnen met marathontrainingen. Ik kan niet wachten om deze zomer weer lange afstanden op een (voor mij) relaxt tempo te lopen. Na zaterdag ben ik wel weer even klaar met vliegen. Of nou ja, vliegen? Dat heb ik de afgelopen twee maanden toch ook niet echt gedaan. Maar jullie begrijpen wat ik bedoel, toch? (en jullie begrijpen ook dat ik ergens halverwege september/begin oktober begin te klagen over lange afstanden en dat ik veel liever voor een tien kilometer train, toch?).
Wie zie ik zaterdag?!
Liefs,
Annemerel
Door jouw uitgebreide verslag leef ik helemaal mee met de wedstrijd. Gaaf de gecustomized shirtjes! Mooi om te zien hoe jullie elkaar er door heen getrokken hebben!
Jammer dat het daar zo slecht geregeld was maar wel leuk om met Francien te lopen toch? Ik heb ook zin in zaterdag, ik hoop dat het niet te heet is!
Haha heerlijk stuk weer om te lezen! En wat goed dat jullie toch nof over de finish zijn gekomen :) in een zeer respectabele tijd trouwens!
Ik verslind de verhalen van Milaan! Ik ben er zaterdag ook bij! Over twee weken start ik met mijn marathon schema zit momenteel op 21K. Ik ga denk ik met je mee klagen over de lange afstanden haha
Ik ben er ook zaterdag! En daarna begint mijn echte training, voor de Dam tot Damloop. Spannend!
Ik kan nog dromen van zo’n mooie tijd. Mooi dat jij en Francien elkaar er zo doorheen hebben getrokken!
Ik las bij anderen ook al dat het parcours vreemd geregeld was, en dat zij ook zagen dat de laatste drie km te ruim bemeten waren – een te lang parcours dus!
Toch knap dat jullie samen deze tijd hebben neergezet ondanks de warmte, het onverlichte pad en de kiezels!
Ik ben er bij in Amsterdam! Maar no way dat ik het in 54 minuten ga doen haha :)
Jammer dat het niet zo lekker ging, maar ik vermoed dat dat ook wel te maken heeft gehad met de warmte. Helaas wordt het zaterdag ook 30 graden hier in Nederland, maar gelukkig koelt het meestal ’s avonds wel af. Ik heb er in ieder geval zin in, see you there!
Och ik leef helemaal met je spanning mee haha. En het samen finishen, mooi omschreven :)
Goed dat je hebt doorgezet!! En een wedstrijd in milaan, wauw, kun je dat ook weer afspreken :)
Ik kom zaterdag met twee vriendinnen vanuit België. We hopen heel hard je te zien! :-)
Heel leuk geschreven! Super leuk dat je in milaan mocht rennen. Veel succes in Amsterdam ^^
Ik vind het zo knap dat je me op het puntje van mijn stoel kan laten zitten bij dit soort verslagen – terwijl ik dus absoluut niks heb met hardlopen. Ik vind dat je het alsnog goed gedaan hebt hoor!
Oh wauw wat heb je dit mooi opgeschreven!!
Volgens mij ben je inderdaad toch echt meer een steady state-loper, en ik geef je gelijk, dat is af en toe volgens mij een kwestie van lopen op uithoudingsvermogen in plaats van kracht. Toch weer een heerlijk verslagje en fijn dat Francien er was voor jou en andersom!
Wow, good job!!! Aanstaande zaterdag? Ehm ik pas ;-)
Maar wil toch wel even kwijt dat je een niet-renner als ik genoeg inspiratie geeft.
Wel heb ik laatst 1K gehaald in het Openluchtmuseum Museum ‘Rondje Nederland’ samen met mijn dochter van 6.
Ik vind het altijd zo knap dat je dit soort dingen nog weet ! Vorige week liep ik mijn eerste 10k wedstrijd en van de eerste 5k weet ik helemaal niks meer haha ;) Super leuk om te lezen !
Zo leuk om je ervaringen te lezen! Wel grappig om te zien dat jouw marathon tempo praktisch mijn ´vliegen´ tempo is, respect hoor! Heel fijn dat Francien en jij elkaar samen door de westrijd hebben getrokken.
Ohh een te lang parcours is zo frustrerend. En vind het nog steeds bizar dat het slecht afgezet was en veel te donker. Benieuwd hoe dat zaterdag zal zijn. Heb er zin in!
Extra leuk om te lezen aangezien ik zondag ook tien km ga lopen bij de ladies run!
Ik leef helemaal mee met dit verslag, heel leuk om te lezen!
Mooi om te lezen en erg herkenbaar. Tijdens het lopen regelmatig denken WAAROM?! En achteraf het nog een keer willen doen..
Dit vind ik zooo leuk om te lezen!!
We begrijpen je helemaal Annemerel ;)
Ik vind het echt gaaf hoe je dit kan schrijven zodat ik het lees en bijna IN Milaan ben.. top!
Ben zelf net begonnen met hardlopen (eigenlijk dankzij #girlscamp), gisteren voor het eerst 3 minuten achter elkaar hardgelopen. Poeh.. 54 minuten moet ik nog even niet aan denken!
Lijkt me zo leuk om te doen! Ik vroeg me af hoe groot je eigenlijk bent en.. welke schoenen je daar draagt? :) Ik zoek namelijk een tweede paar loopschoenen, want de mijne heb ik toch al erg lang in mijn bezit. Als ik het internet afzoek, kom ik steeds uit op de LunarGlide, zijn deze aan te raden? (Naar mijn mening zijn de Nike Free schoenen toch wat te dun qua zool…)
Ahh apart he dat je toch meer dan 10 kilometer loopt haha. Ik loop zondag mijn eerste run en ik wou dat ik een horloge had! Hihi Good job!
Jezus begin me nu echt zorgen te maken om die 10K zaterdag! Ik heb amper verder dan 6/7K gelopen en heb 6 weken geleden m’n meniscus gescheurd. Ik voel een licht drama ontstaan
Ontzettend leuk om te lezen! Ik vind het knap dat je het zo snel kan! Ik ben 5 minuten langzamer hoor haha
Zo leuk om te lezen! Leef helemaal met je mee. Ik ben er morgen ook bij, heb er zin in!