Picture this: Annemerel druk aan het werk in de tuin op een stretcher. MacBook voor m’n neus, camera binnen handbereik, natuurlijk. M’n opdracht wil niet zo lukken omdat iedereen dus blijkbaar vier(!) dagen achter elkaar vrij is. Zoals wel vaker voorkomt als de woorden eventjes niet uit mijn vingers komen rollen, dwaalt mijn blik af. Papa sproeit de plantjes, ze schijnen water nodig te hebben om weer een beetje leven te krijgen.. Mijn gedachten dwalen af.. plantjes hebben slechts wat water nodig om in leven te blijven, en verder niet al te extreme weersomstandigheden.. Wat heb IK eigenlijk nodig om in leven te blijven?

Ik denk eigenlijk gelijk aan liefde, van familie, vrienden, een wederhelft, oppervlakkige contacten, een vriendelijk knikje van een voorbijganger. Maar dan denk ik verder, heb ik dit echt nodig om daadwerkelijk in leven te blijven? Is liefde essentieel? Ik denk dat het voor mij wel een hele belangrijke reden is om in leven te willen blijven, maar zou ik kunnen leven zonder liefde? Zonder iemand die van je houdt? Ik kan me er geen voorstelling bij maken. 


Mijn gedachten dwalen eigenlijk alweer verder af, het sneeuwbaleffect noemen ze dat ook wel. Hoe belangrijk is liefde eigenlijk voor mij en is liefde misschien niet net iets te belangrijk voor mij? Wil ik misschien niet van te veel mensen liefde ontvangen? Ik ben een pleaser, ik zou het liefst willen dat iedereen mij leuk vindt. Ik kan er echt mee zitten als ik merk dat iemand mij vervelend vindt. Het gaat wel beter hoor, een rotopmerking op internet is jammer, maar het blijft gewoon dat, een opmerking via een vrij anoniem medium. Schrok ik me een jaar geleden nog wezenloos en was ik een dag van slag als er iemand naar me toeterde, nu denk ik mens, rot op. 

Inmiddels zijn we al weer een kwartier verder, ik heb nog steeds geen woord in mijn documentje geschreven. In mijn hoofd ben ik inmiddels alweer een stuk verder, ben ik het afgelopen jaar niet al een stuk makkelijker geworden? Zou het dan echt waar zijn.. hoe ouder je wordt hoe minder je om meningen van anderen gaat geven… Of het ooit nog goed gaat komen met mijn artikel, ik heb er een hard hoofd in. Ik heb in ieder geval weer heerlijk kunnen reflecteren en dat heeft me meer vragen dan antwoorden opgeleverd. Heerlijk.

Wat denken jullie? Zou je willen blijven leven zonder liefde?  Ik bedoel… alleen op de wereld, zelfs geen oppervlakkige contacten. Als een soort van geest dwalend over de wereld, niemand die je ziet staan.. ugh ik zou het echt niet weten.. 

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin

Bevrijdingsdag, vandaag precies 66 jaar geleden capituleerden de Duitsers en was Nederland vrij. Er is nog maar een klein gedeelte van de Nederlandse bevolking die die dag daadwerkelijk heeft meegemaakt, toch lijkt Bevrijdingsdag ieder jaar een groter feest geworden. En dat is goed, want ik denk dat het een periode geweest is die absoluut niet vergeten moet worden. Maar ik denk dat Bevrijdingsdag tegenwoordig ook een steeds meer een andere betekenis krijgt, de dag van de vrijheid.

Vrijheid, wat betekent het voor het voor jou?

Voor mij is vrijheid hardlopen met wind mee door de duinen, ’s ochtends vroeg op staan terwijl ik tot twaalf uur uit zou kunnen slapen, in de auto verschrikkelijke disneypopmuziek luisteren op volume oorpijn en keihard meezingen totdat m’n stem overslaat, een vast bedrag op een spaarrekening waarmee ik op iedere willekeurig moment m’n tassen kan pakken en een paar weken er tussen uit kan, tot zes uur ’s nachts Friends kijken, gewoon omdat er niemand is die tegen me zegt dat het niet mag, kunnen zeggen wat ik wil zonder daar onzeker van te worden, een joggingbroek na een hele dag in een strakke skinny jeans..

Ik denk dat we blij mogen zijn dat we in een vrij land wonen. Dat we zelf mogen kiezen met wie we trouwen, dat we de mogelijkheid hebben te studeren en te werken. Dat we niet iedere dag bangen hoeven te zijn voor een bom op ons huis.

Natuurlijk is er die terreurdreiging, nog steeds, maar het is nu niet dat er de hele dag gevechtsvliegtuigen boven ons hoofd cirkelen en daar moeten we onszelf gelukkig mee prijzen.

Er is zoveel waar we dankbaar voor mogen zijn…

Liefs,

Annemerel
Follow my blog with bloglovin